“ Filxhani i çajit ”

Një  ditë  një  filozof  u  drejtua  te  një  mjeshtër  Zen  dhe  i  deklaroi: “Kam  ardhur  që  të  mar  informacion  mbi  Zen. Dua  të  di  se  cilat  janë  principet  dhe  qëllimi”.

“ A  mund  të  ofroj  një  filxhan  çaj “? – e  pyeti  mjeshtri  dhe  ndërkohë  filloi  ti  hidhte  çaj  nga  një çajnik. Filxhani  në  një  moment  u  mbush  plot , por  mjeshtri  vazhdoi  edhe  pse  çaji  filloi  të  derdhej  nga  filxhani .” “Çfarë  po  bën  kështu ? –  u  nervozua  filozofi . Nuk  e  shikon  që  filxhani  është  plot ?”“Ashtu  si  ky   filxhan – i  thotë  mjeshtri , edhe  mëndja  jote  është  e  mbushur  plot  me  opinione  dhe  ide  që  nuk  lënë  vend  të  futen  ide  të  tjera  brënda  saj…Si  mundem  ta  shpiegoj  se  ç’është  Zen , nëse  më  parë  nuk  e  zbraz  filxhanin  tënd ?”

Mëndja  nuk  mundet  të  mos  i  referohet  të  shkuarës  dhe  atyre  gjërave  që  njeh  dhe  di. Ajo gjithçka  që  i  ndodh  rreth  e  rrotull  dhe  në  raport  me  tjetrin  e  interpreton  nën  dritën  e  eksperiencave  të  përjetuara  më  pare , të  njohurive  të  grumbulluara dhe  të  opinioneve  të  veta.  Kjo  mënyrë  e  “pengon”  të  ketë  një  përqasje  direkte  dhe  të  re  të  realitetit. E  në  qoftë  se  nuk  zbrazet , nuk  është  e  mundur  të  mësojmë  asgjë  tjeter  vërtetë  të  re.

Ndonjëherë  duhet  ti  kapërcejmë  apo  ti  ndryshojmë  “skemat  tona  mendore” , sepse  mund  të  jenë  zgjidhja  jo  e  duhur , si  në  rastin  e  përpjekjeve  të  kota  të  mizës  brënda  në  shishe .

“Miza  duke  u  sorrollatur  me  vërtik  e  gjeti  veten  brënda  një  shisheje  nga  e  cila  donte  të  dilte  medoemos , se  përndryshe  e  kishte  punën  pisk…Përpiqej  të  dilte  duke  tentuar  të  shkonte  drejt  dritës (sepse  ashtu  e  dinte, ashtu  është  besimi…  drita  na  shpie  drejt  daljes). Për  ta  arritur  këtë  shkonte   drejt  pjesës  më  të  gjerë  dhe  me  shumë  dritë  të  shishes. Sa  më  shumë  mendonte  se  ishte drejt  rrugës  së  daljes ,  aq  më  thellë  shkonte  drejt  fundit  të  shishes… nuk e  dinte  miza  e  gjorë  që  duhet  të  ndërronte  “skemën   e  të  menduarit “  dhe  të  synonte  drejt  grykës   sepse  edhe  pse  e  ngushtë  e  pa  dritë , vetëm  që  andej  mund  ti  vinte  shpëtimi  “.

(Tregime  terapeutike .)