Sa më shumë do të dukesh , aq më shumë mangësi ke !

Me  thuaj  se  per  çfare  je  mburrur  dhe  unë  do  te  them  se  çfare  te  mungon.-  thote  nje  shprehje  popullore  që  disa  e  injorojne  pasi  eshte  nje  e  vertete  qe  i  bezdis. Ne  qeniet  njerezore  kemi  rënë  në  grackën  e  nje  shqetesimi  te  madh; t’ju  tregojme  medoemos  te  tjereve  nje  imazh  suksesi  dhe  lumturie. Jemi  viktima  te  kesaj  shoqerie  konsumi  dhe  harrojme  mireqenien  dhe  rehatine  tone  te  vertete. Na  kane  molepsur  rrjetet  sociale, sepse  ato “premtojne”  nje  identitet  suksesi  te  persosur  virtual. Jemi  duke  i  dhene  nje  prioritet  te  ekzagjeruar  imazhit  tone  deri  ne  ate  pike  sa  Uni  yne  mbetet  i  harruar  ne  sfond  ku  lengon  mundesine  e  asaj  çfare  mund  te  ishte , por  qe  nuk  eshte  dot.

Kompleksi i Herostratos ; mjeshter  i  falsitetit.

Ishte viti 356 para eres sonë, kur, në një natë të ngrohtë  pa  hene, një  njeri me  emrin  Herostratos  hyri  në një tempull, mori  një  llampë  dhe  ia  afroi  pëlhurës  me  te  cilen  ishte  mbeshtjelle  statuja  e  Artemises  për  t’a  djegur. Kështu  shkatërroi  tempullin  e  Artemises, një  nga  mrekullitë  e  botës  së  lashtë. Dora  e  tij  u  shty  nga  fama. Nuk  kishte  qëllim tjetër  vecse  te  kujtohej  nga  brezat  e  ardhshem. Sot, “Kompleksi i Herostratos” përdoret  për  të  treguar ata  njerëz  që  përpiqen  të  shkëlqejnë  me  çdo  kusht, të  cilët  dëshirojnë  të  shquhen  dhe  të  jenë  gjithmonënë  në  qendër  të vëmendjes, por  në  vend  që  të  zhvillojnë  cilësitë  dhe  aftësitë  e  tyre  për  të  shfaqur  vlera, shkatërrojne  ose  ndërtojne  nje  personalitet  fallco.

Njerezit  qe  i  japin prioritet  dukjes  nuk  e  kane  zhvilluar  te  gjitha  aspektet  e  Uni – t  te  tyre  dhe  ndjejne  nevojen  te  ndjekin  nje  personazh  imagjinar  per  t’ju  bere  te  tjereve  te  besojne – ose  t’i  afirmojne  vetes  bindjen –  se  kane  sukses  apo  jane  te  rendesishem.  Per  te  arritur  objektivat  e  tyre  bejne  çmos  te  zbukurojne  apo  te  sajojne  ne  menyre  te  ekzagjeruar  situata  te  çfaredolloj  natyre, qe  iu  mundeson  atyre  te  tregojne  idene  e  nje  jete  te  lumtur  dhe  te  suksesshme. Mburren  me  te  mirat  materiale  qe  zoterojne  pa  e  vrare  fare  mendjen  dhe  shpesh  edhe  me  lidhjet  e  tyre  sentimentale, sepse  per  t’a  ato  perfaqesojne  nje  arritje  te  jashtezakonshme. Nuk  kane  kurre  probleme  dhe  jeta  e  tyre  eshte  thjesht  perfekte. Ne  fakt  ndonjehere  arrijne  t’i  besojne  kaq  shume  personazhit  qe  krijojne   saqe  edhe  pse  jeta  perreth  po  iu  therrmohet  si   nje  keshtjelle  prej  rere , refuzojne  t’a  pranojne .

Nga  vjen  gjithe  kjo  deshire  per  t’u  shfaqur  ashtu  si  nuk  jemi ?

Ne  thelb  te  kesaj  deshire  fshihet  nevoja  per  te  na  dashur  dhe  pranuar  te  tjeret, perveç  nevojes  per t’u  ndjere  te  rendesishem. Qe  te  vegjel  e  kuptojme  qe “sjelljet  e  mira”  shperblehen  me  dashuri  dhe  pranueshmeri  dhe  si  pasoje  fillojme  te  pershtatemi  me  ambjentin  per  te  mare  aprovimin  per  te  cilin  kemi  nevoje. Kur  jemi  te  rritur  kjo  pergjigje  adaptuese (pershtatje)  mund  te  behet  nje  model  neurotik. Personi  qe  jeton  per  t’u  dukur  varet  pothuajse  plotesisht  nga  opinionet  e  te  tjereve  duke  krijur  keshtu  nje  imazh  te  rreme  me  te  cilin  do  te  fitoje  pranimin  per  te  cilin  ka  nevoje.

Problemi  eshte  qe  shpesh  keta  njerez  perfundojne  duke  u  identifikuar  me  kete  imazh. Njerezit  qe  jetojne  per  aparence  nuk  kane  zhvilluar  nje  vetedije  te  mire  te  vetes, nuk  kane  nje  vetevlersim  solid, por  varen  emocionalisht  nga  gjykimi  i  te  tjereve. Ne  fund  te  fundit  kjo  etje  per  aprovim  nga  te  tjeret  fsheh  nje  frike  te  madhe  se  mos  i  refuzojne  dhe  humbasin  afektin. Ata  mendojne  se  po  te  shfaqen  siç  jane  ne  te  vertete, te  tjeret  nuk  do  t’i  pranojne. Keshtu  ne vend  qe  te  bejne  nje  pune  te  brendeshme  per  te  ndryshuar, vendosin  thjesht  te  fshehin. Prandaj  çdo  falsitet  eshte  reflektim i  nje  mangesie, nje  objektiv  i  frustruar  dhe  nje  refuzim  interior. Harrojne  te  ndertojne  nje  jete  qe i ben  te  ndjehen  mire  me  veten, per  te  krijuar  nje  jete  qe  duket  e  bukur  nga  jashte.

Si te shpetojme nga aparenca ne  nje  shoqeri  te  “zhytur” ne  aparencë ?

Nuk mund ta mohojmë se presioni social  ekziston dhe që ne të gjithë duam të na  pranojnë. Megjithatë, duhet  te  kuptojme  se  jo  të  gjithë  do  t’a  miratojnë mënyrën  si  jetojmë  apo  si  mendojmë. Kjo nuk do të thotë  se  kemi  me  pak  vlera , thjesht do të thotë që jemi unik. Kërkimi  për  pranimin  dhe  adaptimin përfundon  aty  ku  fillon  të  gerryej  identitetin  tonë, duke  na  shtyrë  të  bëhemi ai/ajo  që  nuk  jemi.

(psikologjia per te gjithe)                                                   24/maj/2019