Trajtime të çuditëshme në historinë e psikiatrisë .

 Problemet  mendore  njerëzimi  i  ka  parë  prej  kohësh  të  lidhura  me  të  mistershmen , me  magjitë  me  pushtimin  nga  djajtë. Dikur  nuk  ka  patur  instrumente  matës, nuk  kishte  shumë  mundësira  kurimi  dhe  një  pjesë  e  madhe  e  teknikave  që  përdoreshin  ishin  eksperimentime  mbi  krijesat  njerëzore.

Një  mjek  dhe  filozof   i  cili  vuri  në  praktikë  disa  teori  me  të  vërtetë  të  çuditëshme  ishte  Erasmus Darwin , gjyshi  i  Charles  Darwin. Një  nga  idetë  e  tij  ishte  trajtimi  me  karrigen  rrotulluese . Logjika  që  ndiqte  Darwin  ishte : gjumi  kuron  sëmundjet  dhe  të  bësh  rrotullime  rreth  vetes  nxit  gjëndjen  e  gjumit . Nga  kjo  ide  lindi  terapia : një  karrige  për  të  fjetur  që  rrotullohet  rreth  vetes  dhe  në  qoftë  se  ulesh  ne  të  do  të  kaplojë  menjëhere  gjumi .Natyrisht  që  askush  nuk  ia  vuri  veshin  zbulimit  të  Darwin,  deri  sa  Benjamin  Rush  e  pershtati  trajtimin  për  një  propozim  psikiatrik. Ai  mbështeste  qëndrimin  se  duke  e  rrotulluar  me  shpejtësi  pacientin,  arrin  të  stabilizohet  fluksi  i  sasisë  së  gjakut  në  tru  i  cili  bën  te  mundur  largimin  e  “ ngecjes  mendore “.  Ashtu  si  shpikja  e  pare  edhe  trajtimi  i  Rush  përfundoi  një   gjetje  e  dështuar.

 Nje  tjeter  trajtim  ishte  Hidroterapia

Hidroterapia  qe  përdorej  në  fillim  të  shekullit  te  XX  nuk  ishte  aq  e “ këndëshme “ sa  ajo  që  përdoret  në  ditët  e  sotme. Trajtimet  me  ujë  përdoreshin  për  raste  nga  më  të  ndryshmet. Ai  më  i  shpeshtë  ishte  përdorimi  i  hedhjes  së  ujit  me  forcë  dhe  me  presion  të  madh , për  të  qetësuar  pacientët  e  tensionuar  nga  Histeria. Një  zakon  tjetër  qe  ngjall  kuriozitet  ishte : mbështjellja  e  personave  me  peshqirë  të  ngrirë  akull,  ose  thjesht  lënia   e  tyre  të  pushonin  në  vaskë  me  orë  apo  me  ditë  të  tëra . Doktorët   më  të  dhimbsur  përshkruanin  banjo  në  ujë  të  ngrohtë  për  pacientët  hiperaktiv  ose  dush  të  ftohtë  për  pacientët  apatik  ose  depresiv.

Vazhdojnë  eksperimentimet  mbi  njerëzit.

Fillon  përdorimi  i  elektroshokut .(jo  te  gjithe  e  dine  qe  perdoret  ende  sot  per  te  qetesuar simptomat  konvulsive ). Ne  1936  hyn  lobotomia  frontale. Lobotomitë  ju  bëheshin  ne  seri  edhe 10 – 20  personave  në  ditë . Ajo  konsistonte  ne  futjen  e  një  lloj  vide  ne  pjesën  e  sipërme  te  orbites  se  syrit . Me  nje  goditje  të  shpejtë  me  një  çekiç , vida  çponte  kockën  dhe  rrotullohej  deri  në  zonën  frontale  të  trurit. Kjo  përsëritej  edhe  në  orbitën  e  syrit  tjetër. Dukej  sikur  të sëmurët  mendorë  shëroheshin  nga  kjo  ndërhyrje , por  ata  ktheheshin  në  krijesa  që  vetëm  vegjetonin. Dhe  të  mendosh  që  Antonio  Egas  Moniz  falë  përdorimit  masiv  të  kësaj  praktike  fitoi  çmimin  NOBEL  ne  1949. Këto  ishin  trajtimet  e  hershme  të  çuditëshme  dhe  shpesh  makabre  për  kohët  e  sotme. Për  fat  gjërat  kanë  ndryshuar  tërësisht  dhe  personat  në  nevojë  kanë  mundësinë  të  trajtohen  dhe  të  kenë  një  jetë  dinjitoze.

Dhe  duke  qene  që  këto  praktika  kanë  marë  fund  le  të  mos  zgjedhim  të  vetë  lobotomizojmë  trurin  përpara  televizorit  përreth  1.460  orë  në  vit , në  vend  që  të  lexojmë  një  libër  në  javë.(edhe  një  shkrim  nga  kjo  faqe  nuk  do  ishte  keq  ❤

 (psikologjia  për  të  gjithë )